nGiti

Nasa Dumaguete ako sa kasalukuyan - nakikipag-sapalaran pa din sa libo-libong mag-aaral sa pamantasan ng Silliman. Magbe-bente kwatro na ako. Kung iisipin eh dapat nagtatrabaho na ako. Nasa eskwela pa din ako hindi dahil bobo ako kundi dahil sa palipat-lipat ako ng pamantasan.

Iba ang diyalekto dito - Bisaya kung tawagin. Mahirap sa umpisa lalo na't hindi ako nasanay sa ganung klaseng pananalita. Pero kailangang matuto. Mahirap na kaseng mabenta! (Joke lang po!)

Matagal-tagal na din akong hindi nananagalog dito kaya naisipan kong mag-trip gamit ang aking celfon. Hindi kasi sanay ang mga tao dito sa Tagalog. Nakakaintindi sila, oo, pero inaamin din nilang nahihirapan sila sa pagsasalita nito. Dahil sa wala akong magawa, may na-isip akong gawin. Bago ako matulog eh naisipan kong magpadala ng mensahe sa mga kaibigan ko. At heto ang naging laman nun:

"Matagal-tagal na din akong hindi nananagalog. Bisaya na lang kase araw-araw. Kaya eto. Hmm.

Kainis isipin na nalulungkot pa din ako lalo na kapag naaalala ko ang mga napagdaanan ko. Pilit ko mang iwasan ay nagpupumilit itong bumalik sa aking isipan. Nalulungkot ako at may mga tao akong nasaktan. Pasensya na po. At salamat sa patuloy na pag-unawa. Alam ko pong hindi sapat ang lahat ng mga salitang ito para maibsan ang sakit at sama ng loob na naidulot ko. Tinatanaw ko pong malaking utang na loob ang makilala kayo at maging parte ng aking masalimuot na buhay. Sa konting panahong nagkakilala tayo, ang dami ko pong natutunan. Salamat po.

-Mico"

Apat na bahagi ang mensahe. Salamat at uso ang unlimited texting. Mahirap na kaseng magpaload lalo na't napakamahal na ng mga bilihin. Sabay hang ng celfon ko. Kainis!

"Hala Mico, mura man intawon kag magpakamatay ani mesidja! Mura naman kag namiya-miya! Naunsa man intawon ka oi?! (Hala Mico, para ka namang magpapatiwakal sa mensahe mo! Namama-alam ka na ba? Ano ba'ng nangyayari sa'yo?)"

Naalimpungatan ako. Napatawa. May nag-aalala pa din naman pala sa akin kahit papaano.

Ang weird nga lang ng ibang tao. Akala nila eh magpapakamatay daw ako. Nag-eemote na sana ako pero hindi ko napiligilang mapatawa. Napa-isip tuloy ako. "Mukha bang namama-alam na ako?! Hindi naman ah!" Paulit-ulit kong binasa ang mensahe ko. Wala naman akong nakitang rason para makapag-isip sila ng ganoon.

Ang dami kong replies na natanggap. Naging epektibo ang akin mensahe. Natatawa nga ako sa ibang nagrereply kase dumudugo na daw ilong nila sa kakabasa. Ang iba nama'y nagpasalamat.

"Mico, lalum kaayo! (Mico, ang lalim naman n'un!) Love you!" text ni Joyce.

"Smile! Thank you! Makahilak kog popcorn aron. (Baka umiyak ako ng popcorn neto!)" naging sagot ni Abby.

Hindi ko na nabasa lahat ng mga replies nila. Umaga na noong nakita kong puno ng mga mensahe ang inbox ko. Nakatulog na kase ako. Ganoon pa man, naging masaya ang gising ko. Bumalik ang ngiti sa mukha ko. Salamat po sa inyo!